Raadplegingsprocedures in telecommunicatie

De kaderrichtlijn elektronische communicatie vereist dat de nationale regelgevende instanties vóór de aanneming nationale en EU-raadplegingen over ontwerpmaatregelen houden. Zij moeten het Orgaan van Europese regelgevende instanties voor elektronische communicatie (BEREC) en telecomregulators in andere EU-landen in kennis stellen van maatregelen die zij willen invoeren om marktproblemen op te lossen. 

Deze raadplegingen moeten onder meer betrekking hebben op de definitie en analyse van relevante markten, de aanwijzing van exploitanten met aanmerkelijke marktmacht en het voorgestelde opleggen of schrappen van regelgevende rechtsmiddelen aan aanbieders van telecommunicatienetwerken of -diensten.

De procedures bestaan uit de volgende stappen:

1. Indien de Commissie van oordeel is dat een door een nationale regelgevende instantie aangemelde ontwerpmaatregel in strijd is met het Gemeenschapsrecht of een belemmering vormt voor de interne markt, begint zij aan een diepgaande evaluatie van maximaal drie maanden.
2. Na het diepgaande onderzoek kan de Commissie, in nauwe samenwerking met Berec:
   • zijn voorbehoud in te trekken indien zijn ernstige twijfels niet langer gerechtvaardigd zijn;
   • een „veto”-besluit uitvaardigen waarbij de nationale regelgevende instantie wordt verplicht haar voorstellen in te trekken wanneer een aangemelde ontwerpmaatregel een relevante markt definieert of een exploitant van aanmerkelijke marktmacht aanwijst/aanwijst; 
   • een aanbeveling uit te brengen waarin de nationale regelgevende instantie wordt verzocht een maatregel te wijzigen of in te trekken indien deze betrekking heeft op de rechtsmiddelen; indien de autoriteit besluit door te gaan met haar voorstel en de aanbeveling niet zonder een grondige met redenen omklede motivering na te leven, kan de Commissie overwegen verdere juridische stappen te ondernemen, met inbegrip van mogelijke inbreukprocedures.

De nieuwe regels stellen de Commissie in staat verdere harmonisatiemaatregelen vast te stellen in de vorm van aanbevelingen of juridisch bindende besluiten. Dit is mogelijk als de regelgevende benaderingen van de nationale regelgevende instanties, met inbegrip van rechtsmiddelen, op langere termijn in de hele EU verschillen vertonen, zoals zich voordeed met de toegangsvoorwaarden tot de breedbandnetwerken en de afgiftetarieven.