UE proponuje nowe przepisy dotyczące łączności gigabitowej

Rośnie zapotrzebowanie na technologie cyfrowe i bardziej innowacyjne narzędzia, usługi i rozwiązania. Będą one zależeć od dostępności szybszych, bardziej niezawodnych, opartych na danych połączeń. Proponowane przepisy będą wspierać cel cyfrowej dekady 2030 w zakresie łączności, którego celem jest zapewnienie wszystkim w całej UE dostępu do szybkiej łączności gigabitowej i szybkich danych mobilnych do 2030 r.

Komisja dokonała przeglądu dyrektywy w sprawie redukcji kosztów sieci szerokopasmowych z 2014 r. i przedłożyła ustawę o infrastrukturze gigabitowej. Nowa ustawa zaktualizuje przepisy w celu zapewnienia szybszego, tańszego i prostszego wdrożenia sieci gigabitowych oraz sprostania głównym wyzwaniom stojącym na drodze do wdrożenia sieci: kosztowne i uciążliwe procedury wdrażania sieci.

Proponowana ustawa o infrastrukturze gigabitowej ma na celu:

• ograniczenie i uproszczenie procedur dostępu operatorów do istniejącej infrastruktury fizycznej, umożliwiając im ponowne wykorzystanie infrastruktury w celu szybszego wdrożenia sieci
• zmniejszenie opóźnień w udzielaniu pozwoleń i rozstrzyganiu sporów
• zapewnienie lepszej koordynacji robót budowlanych między operatorami łączności elektronicznej a operatorami innych sieci, takich jak gaz, woda, energia elektryczna i transport
• ustanowienie cyfrowych procedur administracyjnych dla operatorów wdrażających sieci gigabitowe
• wprowadzaj włókna do każdego nowego lub zasadniczo odnowionego budynku

Zmienione przepisy będą opierać się na dyrektywie w sprawie redukcji kosztów sieci szerokopasmowych, która pozostaje w mocy do czasu przyjęcia przez współprawodawców ustawy o infrastrukturze gigabitowej:

Udzielanie zezwoleń

Układanie kabli światłowodowych może okazać się czasochłonne i kosztowne. Dzięki utworzeniu jednolitego punktu informacyjnego operatorzy mogą uzyskać dostęp do wszystkich istotnych informacji i procedur oraz składać wnioski o roboty budowlane w celu wdrożenia szybkich sieci komunikacyjnych. W każdym przypadku, o ile prawo krajowe nie stanowi inaczej, każda decyzja o wydaniu pozwolenia powinna zostać podjęta w terminie czterech miesięcy, z wyjątkiem wyjątkowych okoliczności, od otrzymania kompletnego wniosku o pozwolenie. Każda odmowa powinna być uzasadniona obiektywnymi, przejrzystymi, niedyskryminacyjnymi i proporcjonalnymi kryteriami.

Koordynacja robót budowlanych

Przepisy te umożliwiają dostawcom sieci koordynowanie prac cywilnych, co stwarza większe możliwości wspólnego wdrażania między sektorami, a także w sektorze łączności elektronicznej.

Aby ułatwić koordynację, każdy operator sieci powinien udostępniać, na konkretny pisemny wniosek lub za pośrednictwem pojedynczego punktu informacyjnego lub innych publicznie dostępnych środków, następujące minimalne informacje dotyczące bieżących lub planowanych prac budowlanych:

• lokalizacja i rodzaj robót
• zaangażowane elementy sieci
• szacunkową datę rozpoczęcia i czas trwania robót, oraz
• punkt kontaktowy

Dodatkowe obowiązki mają zastosowanie do operatorów sieci w odniesieniu do projektów finansowanych w całości lub częściowo ze środków publicznych: podmioty te muszą spełnić wszelkie uzasadnione wnioski o koordynację robót, pod warunkiem że nie pociąga to za sobą żadnych dodatkowych kosztów, nie utrudniają kontroli nad koordynacją robót i wniosek zostanie złożony w odpowiednim czasie.

Dostęp do istniejącej infrastruktury fizycznej

Dostęp do istniejącej infrastruktury fizycznej minimalizuje koszty i przyspiesza wdrażanie szybkich sieci. Może to również przynieść korzyści przedsiębiorstwom pozwalającym na znaczne oszczędności w porównaniu z ponownym wydobyciem.

Zgodnie z dyrektywą operatorzy sieci (komunikacja elektroniczna, media energetyczne itp.) mają zapewnić dostęp do swojej infrastruktury fizycznej (np. kanałów, włazów, szafek, słupów) dostawcom sieci wdrażającym szybkie łącza szerokopasmowe na sprawiedliwych i rozsądnych warunkach, w tym w cenie.

Aby to zrobić w przejrzysty sposób, dostawcy sieci mają prawo dostępu do minimalnych informacji, na żądanie, dotyczących:

• lokalizacja i trasa
• rodzaj i bieżące użytkowanie infrastruktury oraz
• punkt kontaktowy.

Informacjete powinny być udostępniane przez operatorów sieci na żądanie, jeżeli nie są jeszcze dostępne za pośrednictwem jednolitego punktu informacyjnego, oraz przez organy sektora publicznego posiadające te informacje. Państwa członkowskie mogą również wymagać od tych organów sektora publicznego proaktywnego udostępniania informacji za pośrednictwem jednolitego punktu informacyjnego. Jeżeli jednak dostęp do tych informacji może spowodować problem bezpieczeństwa, państwa członkowskie mogą ograniczyć dostęp do tych informacji.

Infrastruktura wewnątrz budynków

Przepisy te zapewniają dostępną, dostępną w budynku infrastrukturę fizyczną gotową do dużych prędkości we wszystkich nowo wybudowanych i gruntownie odnowionych budynkach. Zmniejsza to koszty i zakłócenia związane z koniecznością wdrożenia tej infrastruktury na późniejszym etapie.

Aby osiągnąć ten cel, wszelkie budynki wydające pozwolenia muszą być wyposażone w:

• budowa infrastruktury fizycznej do punktu końcowego sieci, takiej jak mini-kanały umożliwiające hosting szybkich sieci, oraz
• w przypadku budynków wielorodzinnych – łatwo dostępny punkt dostępu dla dostawców publicznych sieci łączności, którzy chcą zakończyć swoją sieć na terenie abonenta

Gdy budynek osiągnie te standardy, kwalifikują się one do otrzymania dobrowolnego oznakowania „gotowego dostępu do sieci szerokopasmowych”. Zwolnienia mogą dotyczyć niektórych rodzajów budynków (wojskowych, zabytkowych) lub kosztów.

Każdy dostawca sieci ma prawo dostępu do wszelkiej wbudowanej infrastruktury fizycznej na sprawiedliwych i niedyskryminujących warunkach, jeżeli powielanie jest technicznie niemożliwe lub ekonomicznie nieefektywne.

W przypadku budynków, które nie są wyposażone w infrastrukturę wewnątrzbudowlaną przystosowaną do dużych prędkości, dostawcy sieci mogą zakończyć swoją sieć na terenie abonenta, pod warunkiem że zminimalizuje ona wpływ na własność osób trzecich.