W badaniu przeprowadzonym przez Cypryjski Uniwersytet Technologii określono wszystkie istotne elementy udanej digitalizacji 3D dziedzictwa kulturowego, klasyfikując je według stopnia złożoności i celu lub wykorzystania. W badaniu przeanalizowano również, co determinuje jakość projektu digitalizacji 3D i sporządzono wykaz istniejących formatów, norm, wytycznych i metod stosowanych przez branżę. W badaniu tym(streszczenie w języku francuskim) zgromadzono również szereg projektów i sukcesów, które posłużyły za punkt odniesienia dla digitalizacji materialnego dziedzictwa kulturowego 3D.
Dr Marinos Ioannides z Laboratorium Badań nad Dziedzictwem Cyfrowym (DHRLab) na cypryjskim Uniwersytecie Technologicznym i dyrektor Katedry UNESCO ds. Cyfrowego Dziedzictwa Kulturowego (CH) przewodził temu złożonemu i kompleksowemu projektowi, współpracując z dziewięcioma ważnymi podmiotami z branży oraz z szeregiem ekspertów zewnętrznych, którzy przyczynili się do tego wyjątkowego badania.
Cyfrowe nagranie CH jest niezbędnym krokiem w zrozumieniu i zachowaniu wartości pamięci o przeszłości, tworzeniu dokładnego zapisu cyfrowego na przyszłość, zapewnieniu środków kształcenia, umiejętności i przekazywania społeczeństwu wiedzy i wartości przedmiotów materialnych.
Złożoność digitalizacji obiektu 3D, niezależnie od tego, czy jest to budynek czy mały obiekt, zależy od wielu czynników, takich jak używany sprzęt, umiejscowienie obiektu lub zabytku, lekkie warunki i konsystencja materiału. Wszystkie te czynniki zwiększają złożoność przedmiotowego projektu digitalizacji 3D.
Klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka sprawiają, że projekty digitalizacji 3D mają kluczowe znaczenie dla odbudowy budynków i obiektów dziedzictwa kulturowego, które zostały zniszczone lub utracone w wyniku trzęsienia ziemi, pożarów, powodzi lub zdegenerowanych przez zanieczyszczenie.
Jakość wyników projektu digitalizacji 3D bezpośrednio związana z kwotą dostępnego finansowania. W Europie istnieje szereg wysoko wykwalifikowanych MŚP w dziedzinie cyfryzacji 3D. Przedsiębiorstwa te chcą, aby procedury udzielania zamówień publicznych były bardziej otwarte w przypadku digitalizacji obiektów lub budynków z wykorzystaniem technologii 3D.
Partnerzy uczestniczący w badaniu
- Cypryjska Politechnika
- Uniwersytet Arystotelesa w Salonikach
- ArcTron 3D Vermessungstechnik & Softwareentwicklung
- Bene Construere Ltd
- Historyczne środowisko w Szkocji
- Międzynarodowa Rada Ochrony Zabytków
- Krajowy Uniwersytet Techniczny w Atenach
- Politecnico di Milano
- Organizacja maszyn czasowych
- Zoller & Fröhlich GmbH
Streszczenie
- Digitalizacja 3D ruchomego i nieruchomego dziedzictwa kulturowego może być wyjątkowo złożonym procesem.
- Czynniki takie jak wymogi zainteresowanych stron (dostępny budżet i czas, przewidywane wykorzystanie, wymagana jakość/dokładność), cechy obiektu (wielkość, geometria, powierzchnia, tekstura, skład materiałowy, stan ochrony, lokalizacja), poziom kompetencji zaangażowanego personelu i rodzaj wykorzystywanego sprzętu, kondycjonują wysiłek produkcyjny i mają bezpośredni wpływ na jakość produktu końcowego.
- Nie istnieją uznane na szczeblu międzynarodowym normy ani wytyczne dotyczące planowania, organizowania, tworzenia i wdrażania projektu pozyskiwania danych 3D.
- Ponieważ technologie zakupu i systemy oprogramowania stają się coraz bardziej dostępne, a obecnie powszechne są obrazy fotorealistyczne, jeszcze ważniejsze jest zrozumienie fizyki sprzętu, podstaw metod pozyskiwania i przetwarzania danych.
- Definicja złożoności projektu digitalizacji 3D powinna obejmować zarówno pozyskiwanie danych, jak i przetwarzanie danych (w chmurze punktowej/modelowanie), powinna być obliczana w sposób obiektywny, powinna być oszacowana przed etapem pozyskiwania danych, powinna łączyć jakość, technologię i cel wykorzystania.
- W projektach związanych z dziedzictwem kulturowym pozyskiwanie danych opartych na obrazach jest zazwyczaj preferowane w stosunku do innych metod, takich jak skanowanie laserowe, ponieważ jest ono skuteczne, nieinwazyjne, łatwe do wdrożenia w pomieszczeniach i na zewnątrz oraz niskie koszty.
- Parametry jakościowe odnoszą się do różnych etapów procesu digitalizacji 3D i różnią się w zależności od rodzaju materialnego dziedzictwa kulturowego oraz zastosowanego sprzętu i metodyki, a także możliwych celów lub zastosowań powstałego materiału 3D.
- Nie istnieje powszechnie przyjęta norma określająca wymagania dotyczące szczegółowości i dokładności w odniesieniu do nagrań geometrycznych przedmiotów materialnych. Dokładność odnosi się do stopnia, w jakim pomiar jest zbliżony do wartości prawdziwej lub prawidłowej, podczas gdy precyzją to, w jaki sposób powtarzane pomiary są ze sobą zbliżone. Spójny jest wiarygodny instrument badania; prawidłowy dokument jest prawidłowy.
- Nie istnieją wytyczne dotyczące sposobów i minimalnych ilości danych, które należy gromadzić, ani jakości, jaką należy osiągnąć podczas pozyskiwania danych, co w całości zależy od wymogów zainteresowanych stron.
- Istnieje pilna i pilna potrzeba opracowania specyfikacji technicznej, aby zapewnić interoperacyjność i długoterminową trwałość metadanych i paradanych dotyczących danych 3D, określając między innymi zharmonizowane sposoby zamieszczania adnotacji treści 3D, łączenia 3D z treściami audiowizualnymi lub uwzględnienia dodatkowych wymiarów (np. czasu, materiałów i historii).
- Postępy w zakresie oprogramowania do pozyskiwania danych 3D wykorzystującego sztuczną inteligencję sprawią, że cyfryzacja 3D będzie łatwiejsza, szybsza, dokładniejsza i bardziej informująca. Szybsze połączenia, większa szerokość pasma i mniejsze opóźnienie poprawią globalne wykorzystanie w czasie rzeczywistym oraz długoterminową dostępność i konserwację, umożliwiając pracę z większymi ilościami danych i większymi modelami 3D o wyższej rozdzielczości.