Promocja i dystrybucja dzieł europejskich

Jakie są ogólne zasady?

Na mocy dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych państwa członkowskie są zobowiązane do promowania utworów europejskich, zarówno w telewizji, jak i za pośrednictwem usług na żądanie.

Dyrektywa zobowiązuje nadawców do zarezerwowania większości czasu nadawania utworów europejskich. Liczony czas transmisji nie obejmuje czasu przeznaczonego na wiadomości, wydarzenia sportowe, gry, reklamy, usługi teletekstowe i telezakupy.

Dyrektywa stanowi również, że audiowizualne usługi medialne na żądanie będą promować produkcję utworów europejskich i dostęp do nich. Taka promocja mogłaby być realizowana poprzez wkład finansowy na rzecz produkcji i nabywania praw do utworów europejskich lub poprzez zapewnienie udziału i/lub wyeksponowania utworów europejskich w katalogu programów.

W odniesieniu do usług na żądanie państwa członkowskie przyjęły różne podejścia, począwszy od bardzo szerokich i szczegółowych środków po zwykłe odniesienie do ogólnego obowiązku promowania utworów europejskich w swoim ustawodawstwie krajowym. Komisja Europejska opublikowała dokument przedstawiający podsumowanie tych podejść.

Czym są „prace europejskie”?

Dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych zawiera prawną definicję „utworów europejskich”. Gwarantuje, że utwory europejskie są jedynie produkcjami audiowizualnymi, które są:

• utworów pochodzących z państw członkowskich;
• utwory pochodzące z krajów europejskich będących stronami Europejskiej Konwencji o Telewizji Transgranicznej Rady Europy i spełniające trzy warunki wyszczególnione w ust. 3;
• prace współprodukowane w ramach umów zawieranych między UE a państwami trzecimi i spełniających warunki określone w tych umowach.

Niektóre produkcje, które nie są „układami europejskimi”, mogą być traktowane jako takie. W tym celu muszą one być dokonywane w ramach dwustronnych umów o koprodukcji zawartych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi. A koproducentzy z UE powinni byli dostarczyć większość kosztów produkcji, a produkcja nie powinna być kontrolowana przez producenta z państwa trzeciego.

Niezależne produkcje

Art. 17 dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych zobowiązuje nadawców do zarezerwowania co najmniej 10 % czasu nadawania utworów europejskich stworzonych przez niezależnych producentów. Nie obejmuje to czasu przeznaczonego na wiadomości, wydarzenia sportowe, gry, reklamy, usługi teletekstowe i telezakupy,

Alternatywnie państwa członkowskie mogą wymagać od nadawców przeznaczenia co najmniej 10 % swojego budżetu programu na niezależne produkcje. Odpowiednia część utworów niezależnych producentów powinna być aktualna, tj. mieć mniej niż pięć lat.

Dopuszcza się pewną elastyczność przy wdrażaniu art. 13, 16 i 17, ponieważ państwa członkowskie muszą zapewnić promowanie europejskich i niezależnych utworów „w miarę możliwości”.

Raporty

W przypadku usług nadawczych Komisja musi co dwa lata składać sprawozdania na temat stosowania przepisów dotyczących utworów europejskich i niezależnych produkcji na podstawie danych statystycznych dostarczonych przez państwa członkowskie.

W odniesieniu do usług na żądanie art. 13 nakłada na państwa członkowskie obowiązek składania Komisji co cztery lata sprawozdań z wdrażania tych przepisów.

Wytyczne

Zmienione wytyczne dotyczące monitorowania stosowania art. 16 i 17 dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych mają pomóc państwom członkowskim w monitorowaniu wdrażania art. 16 i 17.